شو پَئر: وِلا کُن! بخشش از بزرگترایَه!
پدر شوهر: ولش کن!. بخشش از بزرگترهاست!
کَل شومار: مو ایتِه چی وَکِتِم تا الَن هِچ کی مِرِه بی احترامی نوکورده با!
مادر شوهر : من تا اینجا عمر کردم تا حالا کسی به من بی احترامی نکرده بود!
وَچِه: آخر مار تو خیلی ریزه گیری کانِه! اُشان درس بُخواندِن تحصیل بوکوردِن. اِسِه بی یَه تِرَرِه چَلِه هم بُشورِه! یِه کارگر بگیر پولش مو دَنِم!
پسر: آخر مادر تو خیلی ایراد می گیری ! آنها درس خواندند تحصیل کردند. حالا بیایند و برای تو بچه چهل روزه را حمام کنند! یک کارگر بگیر پولش را من می دهم!
وُی: وَالله بِالله مو خَنِم، اَمّه چَلِه شوری(شوردِه) ندانِم ! می مار اَمِرِه یاد نَدَه! بعد از پنجاه سال سن، تی مار یکی دیگر بِچی یَه! "خودکرده را تدبیر نیست"! مو چی بکنِم!
عروس: به خدا سوگند من نمی دانم چه طور بچه چهل روزه را حمام کنم.مادر من به من یاد نداده است. بعد از پنجاه سال سن مادر تو یکی دیگر زایید! "خود کرده را تدبیر نیست"! من چه کار کنم!
شومار: قدیما بی خود نگوتِن:
" صبح اَفتاو می کیجایَه و می زامایَه بَگِنِه- بعد از ظهر اَفتاو می عروس و می وَچِه بَگِنه". مردوم بی حق نوبان!.
مادر شوهر: در گذشته بیهوده نمی گفتند.
افتاب صبح به دختر و دامادم بتابد – افتاب بعد از ظهر به عروس و به پسرم بخورد".
مردم حق داشتند.
نتیجه اخلاقی:
"کهنه زِِِرَوا یِه بام و دو هوا"
پی نوشت:
زِرَوا: نام محلی قدیمی است.
کنایه:
این زبانزد وقتی به کار می رود که گوینده نفع یکی و ضرر دیگری را از انجام یک کار مشترک طالب باشد.