خانه سوخکیان داراب، خانه صنایع دستی و موزه مردم شناسی می شود

به گزارش خبرگزاری برنا از شهرستان داراب فارس ، علیرضا پرویزی اظهار داشت: خانه سوخکیان داراب از شاخص ترین و منحصر به فرد ترین آثار و بناهای شهرستان داراب می باشد که بخشی از آن درتملک میراث فرهنگی بوده و هم اکنون در حال مرمت و تجهیز است. 

او افزود: بخشی از این خانه تاریخی پس از اتمام کار مرمت و تجهیز قرار است به خانه صنایع دستی تبدیل شود. 

پرویزی گفت: در این مرکز به عنوان خانه صنایع دستی داراب در رشته های ساز سازی سنتی، خاتم، منبت و معرق، دست بافته های داری و دوخت لباس های محلی در سه بخش آموزش ، تولید و فروش فعالیت خواهد شد. 

وی با بیان اینکه در بخشی از این خانه تاریخی قرار است موزه مردم شناسی راه اندازی شود گفت :تجهیزات لازم جهت راه اندازی موزه نیز خریداری شده است که با اتمام کار مرمت این موزه نیز گشایش خواهد یافت. 

همچنین دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی داراب نیز خبر از استقرار مرکز پژوهشی داراب شناسی داد وگفت : خوشبختانه میراث فرهنگی استان و شهرستان تمام تلاش خود را به کار گرفته تا این مرکز هر چه سریع تر راه اندازی شود. 

محمد باقر مهاجر افزود : کتاب های ارزنده ای نیز از سوی علاقمندان به انجمن اهداء شده که پس از استقرار مرکز پژوهشی کتابخانه تخصصی داراب شناسی نیز در این مرکز راه اندازی خواهد شد. 

این فعال میراث فرهنگی پژوهش را رکن مهمی از وظایف میراث فرهنگی برشمرد و گفت : شهرستان داراب پتانسیل منحصر بفردی در حوزه میراث فرهنگی دارد و بویژه در حوزه ساسانی نیاز به یک پایگاه پژوهشی داشته که علی رغم پیگیری های فراوان همچنان از داشتن این پایگاه محروم است. 

مهاجر گفت : در صورت استقرار پایگاه در کنار شهر دارابگرد علاوه بر حفاظت اصولی از این محوطه ساسانی بسیاری از امور پژوهشی نیز ساماندهی می شود. 

وی به وضعیت حفاظت از آثار در داراب نیز اشاره کرد و گفت: در حوزه حفاظت از آثار تاریخی با کمبود مراقبین مواجه هستیم اما با تلاش مجدانه نیروهای موجود یگان حفاظت وضعیت رضایت بخش و امور تحت کنترل است. 

گفتنی است : خانه تاریخی سوخکیان از بناهای تاریخی و ارزشمند دوره پهلوی در شهرستان داراب است که به شماره 4679 در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد. 

این بنای تاریخی در حال حاضر کاربری مسکونی دارد و در دو طبقه بنا شده است و از تزئینات این بنای تاریخی که بر ارزش های آن افزوده می توان به گچ بری، نقاشی های متنوع و منحصر به فرد سقف ها و نمای ساختمان، تزئینات آجر کاری، استفاده از کاشی با طرح و رنگهای متفاوت و زیبا در ازاره بنا و همچنین مزین نمودن ستونها به گچ بری های زیبا اشاره کرد. 

دشت نوردی از تنگه کنجانچم تا تپه چقا آهوان مهران

در مورخه 26دی ماه 1393 گروه کوهنوردی شهدای میشخاص بخش سیوان در یک برنامه یک روزه برابر تقویم اجرایی سه ماهه با استعداد 19نفر از اعضا اجرا گردید این برنامه با پیوستن اعضای گروه در  روستای جعفر آباد و همچنین پلیس راه ایلام _مهران به طرف نقطه شروع دشت نوردی از محل پل قران واقع در ورودی شمالی دره کنجانچم   از ساعت 8 صبح آغازو با عبور از جاده قدیمی مهران و گذر از از مناطق مختلف با نام های محلی  همچون"بان شمس" و "نال اشکنه" و همچنین منطقه رضاآباد مهران و عبور از کنار کانال قدیمی آب رسانی دشت مهران به سمت مقصد نهایی تپه باستانی چقا آهوان به انجام رسید.

شروع برنامه دشت نوردی با تجمع همنوردان و با  راهنمایی آقای صادقی و  با سرپرستی  آقای باولی از محل پل قرآن در دره زیبای کنجانچم و از کنار رودخانه دائمی آفتاب شروع گردید و با طی کردن مسیر جاده قدیمی مهران که در دهه 30 با دست و لوازم ابتدایی راهسازی توسط کارگران زحمت کش محلی ساخته شده آغاز گردید. عبور از تنگه استراتیزیک کنجانچم و مناطق عملیاتی زمان جنگ یادآور خاطراتی بود که از زبان آقای صادقی و برخی دیگر از دوستان پیشکسوت بازگو میشد.

مسیر انتخاب شده توسط گروه برنامه ریزی هیات کوهنوردی از هر نظر قابل تامل بود چه از نظر جغرافیای که واجد  عوارض گوناگون طبیعی(رودخانه، دره، تپه ماهور، دشت ..) می باشد و چه از نظر تاریخی که پیمایش جاده قدیم و اشراف آن بر قلعه تاریخی کنجانچم و خود مقصد گروه که تپه باستانی چغا آهوان است. و اینکه که این منطقه از لحاظ سوق الجیشی از نقاط مهم و حیاتی زمان جنگ به شمار می آمد و تداعی کننده رشادت های رزمندگان در طول هشت سال دفاع مقدس بود.

از عوارض انسانی قابل توجه در مسیر آبنما های جالب و مستحکم جاده قدیم ، مواضع و سنگرهای متروکه زمان جنگ و کانال آبرسانی دشت مهران را  میتوان  نام برد. سیاه چادرهای عشایر میشخاص  در دره کنانچم نیز جلوه باشکوهی به منطقه  داده بودند.

آنچه در جریان این دشت نوردی و کذر از این منطقه  قابل تامل برای من و همنوردانم بود ساخت جاده جدید در کرانه جنوبی دره کنجانچم است که چهره طبیعی این تنگه را به شدت تغییر داده و نیز باعث از بین رفتن زیست بوم طبیعی منطقه شده است.

برای دیدن بقیه تصاویر به ادامه مطلب مراجعه کنید

لطفآ نظرات خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.

قلعه دیشموک کهگلویه میراثی فراموش شده

دیشموک در شهرستان کهگیلویه بخشی از سرزمین کهن ایران است  که مجموعه‌ای از آثار باستانی این مرز و بوم را از دورترین دوران تاکنون در سینه خود حفظ کرده است.قلعه تاریخی دیشموک، با ابعاد تقریبی 250 در250 متر و ارتفاع حدود 25 متر بر بلندای صخره ای گچی واقع شده است و در نوع خود بی نظیر است.در زیر قلعه آثاری وجود دارد که قدیم تر از خود قلعه است و مربوط به دوره ساسانیان بوده و بعدها قلعه بر روی خرابه های آن آثار ساخته شده است. نوع مصالح ساختمانی که در این قلعه بکار برده شده است عبارتند از سنگ و ملات و گچ که دارای استحکام خوبی هستند.بی نظیرترین قلعه ای که درکهگلویه و بویراحمدواقع شده است و قدمت آن  بنا به دوره های تاریخی و اسلامی می رسد در فهرست میراث فرهنگی کشور قرار دارد

در درون ما نگاه به میراث فرهنگی وتاریخ گسترده نیست.

در درون ما  نگاه به میراث فرهنگی وتاریخ  گسترده نیست.

باوجوداینکه از دیدگاه قرآن هر اثر تاریخی منشاء و منبع شعور تاریخی ،پند و عبرت و عزت است و در درون اسلام نگاه به تاریخ بسیارگسترده است و اهمیت بسیاری به آن داده شده است. اما در درون ما چشمه این منبع آگاهی و معرفت شناختی ،خشکیده و گوش های ما از شنیدن پیام های تاریخی بازمانده است.به همین سبب حفظ و باقی ماندن آثار با توجه به وضعیت فعلی که بسیاری از آثار در حال تخریب هستند از نگاه کسی ،امری ضروری به شما نمی‌رود. میراث فرهنگی آوردگاه اندیشه هزاران نسل درطی تاریخ طولانی طی شده است.وبرای انسانی که شناخت هیچ واقعیت ،پدیده و رخداد و روی دادی ،درجهان مهم و تاثیرگذار و تعیین کننده تر از آگاهی و فهم او از خویشتن خویش نیست ومیراث فرهنگی معیار و محک و سنجش و عیار تمام عیار بازشناسی این آگاهی ها و معرفت شناختی است با این حال دردرون اوجایگاهی ندارد.درحالی که میراث و فرهنگ مجموع و مجموعه دانش و آگاهی های فردی ما را شکل می دهند به وساطت ابزار آن (آثار، شواهد و قراین مادی به جای مانده ازکنش‌ها و کردارها و رفتارها و انگیزه‌ها و اندیشه‌های مفقود آدمی و فرهنگ‌ها و جامعه‌ها و جمعیت‌های متروک و مدفون گذشته) دستیابی به تصویری از انسان بودن ،در خط افق مرزهای فرهنگ ملتها میسر می شود.بازکاروان تخریب ها به راه افتاده و کاروان خلاقیت و کنجکاوی ها وکنش ها،دلبستگی و مودت ها ،پیوستگی وپیوندگی از حرکت باز مانده است.گویی عبورازمسیرهای پرپیچ وخم تاریخی وفرازوفرودهای هزاران ساله زمینه ی اندوختن وآزمودن وآموختن  درعرصه های تفکروتعقل وتخیل ومهارت ومدیریت  وذوق وهنروزیبایی را از وی ستانده است.فقط در این آوردگاه سنگین وسئوال خیز، ،کسانی که  بمیدان آمدندو به صیانت از مآثورات ریشه و برگ گرفته ازتاریخ خود پرداختند خوشنام درخشیدند وقوت واقتدارواعتبار استحکام میراث فرهنگی خود را به محک و داوری نهادند. تاثیرگذارترومقاوم ترومتداوم تراز همه برصحنه وصفحه تاریخ ماندگار شدند.

میراث فرهنگی و غبارفراموشی

میراث فرهنگی وگردو غبار فراموشی

گردو غبارفراموشی پیشینه تاریخ این سرزمین را با قدمتی به درازی تاریخ فراگرفته است.سودای لقمه نان چربی که با قطع شاهرگ حیاتی میراث فرهنگی به راه افتاده است مدتهاست که غارتگران به مواریث کهن را به خود مشغول کرده است.زیبایی ها و رازهای نهفته از دل آثار بیرون کشیده شدند.این ویرانی ها نشان می دهند که از روزهایی که استناد به پیشینه تاریخ و تمدن برای هویت بخشی به جامعه و مردم مستقردرآن بهره گرفته می شد فاصله وافر گرفته شده است.گویی دوست دارآثار تاریخی بودن موستجب توبیخ وجرم و تکفیر شده است.  هراثری که سمبل هویت تاریخی و نمادافتخار و غرور،بلندپایگی و عزت بشمار می رفت درمسیر سراشیبی واقع شد.نیاکانمان که برای مان ارزشمند بودند و دست نبشته ها و کتیبه هایشان ،چون نشان و معرفت از نوع اندیشه نگاری و طرز تفکر ،آئین و سنت ها و باورها داشتند ارزشمند تر نمود یافته بودند همه ی نماد های این نمود ،نمای خود را از دست داده است.برتلاش گذشتگان غبار غفلت و فراموشی،سنگینی وحشتزایی دارد.بقعه بردسکین نیز یکی از این مظلومیت های آثارتاریخی این سرزمین است.مقبره عبدل آباد در روستایی با همین عنوان در 22 کیلومترى جنوب شرقى شهر بردسکن واقع شده و به مسجد و گنبد عبدل نیز مشهور است.ساختمان مقبره که به صورت یک چهارطاقى به ارتفاع قریب به ده متر است، داراى گنبدى مدور به قطر 5 و ارتفاع قریب به 5 متر است که در جانب جنوب آن روزنه‏اى جهت نورگیرى دارد. فضاى داخلى بنا مخصوصاً در قسمت داخل گنبد و بخش‏هاى بالاى دیوارهاى داخلى، گچبرى‏هاى ساده بوده که متاسّفانه از بین رفته است. این بنا که از دورة ایلخانى به جا مانده، به قرن پنجم هجرى هم نسبت مى‏دهند، هر چند سبک معمارى آن بیشتر به بناهاى قرن هشتم به بعد، خصوصاً دورة تیموریان شبیه‏تر است.در مجاورت بقعه خرابه‏هاى کهن سال عبدل آباد که به عمارت اشرافى معروف است، دیده مى‏شود.این مقبره به شماره 10908 و در تاریخ 27/11/1382 به ثبت رسیده است.