لَقَد کانَ لَکُم فی رَسولِ اللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن کانَ یَرجُو اللَّهَ وَالیَومَ الآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثیرًا

قطعاً براى شما در سنت رسول خدا سرمشقى نیکوست براى آن کس که به خدا و روز قیامت امید دارد و خدا را فراوان یاد مى‏کند

سوره الاحزاب ایه 21

طبق شهادت عقل و شرع شخص پیامبر اسلام حضرت محمد بن عبد الله که درود اولین و اخرین به روان پاکش باد برترین و کاملترین انسان در جهان بشریت از صدر تاکنون و تا به روز قیامت است ... لذا تمامی افعال اقوال و حرکات او عین حق است و برای کسی که قصد کرده است به اوج کمال برسد تمسک به سنت ان جناب بهترین راه و روش است

در حدیثی از ان حضرت روایت است که فرمودند : الشریعه اقوالی و الطریقه احوالی و الحقیقه احوالی ( عوالی اللائی جلد 4 حدیث 212 )

در جهان طریقت و سنت های گوناگونی وجود دارد که ادعا میشود بوسیله ان ها میتوان به درگاه خداوند یکتا رسید ولی حقیقت ان است تنها راهی میتواند انسان را به مقصد رستگاری برساند که توسط خود خداوند تبیین شده باشد و بی شک محمد همان فرستاده ای است که به قول موسی علیه السلام از کوه فاران خواهد درخشید و مایه هدایت بشر به اوج کمال و انسانیت است

از سنت رسول خدا در زندگی غافل نشویم که همانا سنت ان بزرگوار میزان راه صحیح و باطل است و از حوادث و موانع رسیدن به درگاه الهی جلوگیری میکند و عصایی است محکم برای نجات از سقوط در ضلالت .... امام سجاد علیه السلام فرمودند : ما در کودکی همان طور که سوره ای از  قرآن کریم را یاد میگرفتیم سنت رسول خدا را هم در زندگی میاموختیم ......

خاطرات فراموش نشدنی

وقتی به طور تصادفی به یکی از وبلاگ های همکاران برخوردم و مطالبی را که ایشان به صورت گزارش لحظه به لحظه از اعزامشان به کشور دبی نوشته بود، خواندم ؛ خاطرات تلخ و شیرین خود را از اعزام به سوریه به یاد آوردم.

در تاریخ 22 شهریور سال 86 ، ساعت حدود 9 صبح، در فرودگاه دمشق بودیم و هنوز باورمان نشده بود که چه آسان از شهر و دیار خود و وابستگان دل کنده و راهی کشور سوریه شدیم تا به مدت سه سال در آن جا زندگی کنیم و در مدرسه ایرانی ها در شهر دمشق تدریس نماییم.

مجتمع آموزشی مخصوص دانش آموزان ایرانی، در منطقه کفرسوسه ساخته شده بود. ساختمانی زیبا که از دو مجتمع آموزشی دخترانه « حضرت زینب (س) » و پسرانه « امام خمینی ره » تشکیل شده بود.

ساختمان مدرسه 4 طبقه ، باشکوه و مجهز به امکانات آموزشی بود که حدود 400 دانش آموز دختر و پسر در مقطع دبستان، راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی ، در آن مشغول به تحصیل بودند.

آری، چه زود گذشت آن سه سال؛ با همه خاطرات تلخ و شیرینش ؛ در کنار دوستانی که چون گوهری تابناک هنوز نیز در زندگی ما تابانند و از وجود پر مهرشان بهره مندیم و همراه با همکارانی فرصت طلب که با تخریب دیگران پله های موفقیت خویش را می ساختتد و ...

**********

ما تا آن موقع به سوریه سفر نکرده بودیم و آشنایی با مردم و شیوه زندگی آن ها برایمان تازگی داشت و جالب بود. مردمی صمیمی ، مهربان و دوست داشتنی که به امام خمینی و امام خامنه ای عشق می ورزیدند و در کنار آن ها هیچ احساس غربت نمی کردیم.

دو نگین شهر دمشق؛ بارگاه ملکوتی حضرت زینب سلام الله علیها و حضرت رقیه سلام الله علیها که در این مدت توفیق زیارت و پابوسی آن ها را داشتیم. این توفیق الهی، برای خانواده ی ما برکات معنوی زیادی را به همراه داشت.

آه ! هیچگاه فراموشم نمی شود، آنگاه که برای اولین بار از کوچه های تنگ و تاریکی که به حرم حضرت رقیه(س) منتهی می شد، گذشتیم؛ به یاد آنچه بر کاروان اسرا در شام گذشته بود روضه خواندیم و گریستیم .

در حرم حضرت زینب سلام الله علیها که حدود 10 کیلومتری دمشق در منطقه ای به نام زینبیه واقع است نیزمصیبت های آن بانوی صبور و بزرگوار را به یاد می آوردیم و با آرزوی کسب توفیق زیارت امام حسین علیه السلام عزاداری می کردیم.

البته در این سه سال پرخاطره، تقریباً بیش تر مکان های زیارتی، تاریخی و تفریحی کشور سوریه را دیده و با تمدن کهن و پربار این کشور آشنا شدیم.

خدای را شاکرم که محل مأموریت ما را در کشور سوریه قرار داد، زیرا که توانستیم به کرات – هفته ای یک یا دو بار – به زیارت حرم های شریفه برویم و از برکات وجود آن ها حظ و بهره ی معنوی بسیار ببریم.

********

حال که گاهی تصاویر خیابان های دمشق و شهرهایی را  که به آن ها سفر کرده بودیم را از تلویزیون می بینم که به چه روزی درآمده و مخروبه و ویرانه شده است؛ بسیار متأسف و غمگین می شوم و با خود زمزمه می کنم :

ای ننگ برجغدان شب پرست که نمی توانند اتحاد ملت های مسلمان را ببنند...

مرگ برکشورهای امریکایی و اروپایی و فرزند نامشروعشان اسرائیل غاصب و هم پیمانان عربشان -  که در ویرانه سازی و نابودکردن کشورهای اسلامی باهم هم دست و همکارشده اند...

نفرین بر ددمنشانی که از اسلام و شیعه می هراسند و برای بقای ننگین خود دست به هر جنایتی می زنند.

اختصاصی آوای گیلان/

نمردیم و معنی شیب ملایم هم فهمیدیم/تکلیف طبقات پایین جامعه چیست؟؟؟

به گزارش آوای گیلان، محمد باقر نوبخت، معاون برنامه ریزی و نظارت راهبری رئیس جمهور در زمانی که دولت از مردم خواستار انصراف از یارنه‌ها شد، گفت: علت اینکه دولت از مردم درخواست داشت اگر می توانند این یارانه ها را نگیرند و برای هدف های بزرگتر عمومی استفاده کنند ، این است که ما مقید هستیم در سال 1393 در جهت بهبود بهداشت و درمان، وضع حمل و نقل عمومی، بهبود وضع محیط زیست، کاهش آلودگی هوا و کمک به واحدهای تولیدی اقداماتی را انجام دهیم.

حال که چند ماه از این موضوع می‌گذرد بیایید کمی با هم بنشینیم و همه چیز را از نو بررسی کنیم.

دولت همه جا شعار با شیب ملایم را داد که این موضوع باید در خاطر همگان باشد، دولت امد و شعار بهبود بهداشت ودرمان را در کشور به راه انداخت آیا مصرف روزانه نان ربطی به سلامت افراد جامعه ندارد؟

اگر یادتان باشد نوبخت گفت: هر مقدار که از محل انصراف بتوانیم درآمد بیشتری داشته باشیم به همان میزان می توانیم اصلاح قیمت ها را با شیب کندتری انجام دهیم ، اصرار دولت این است زیرا دولت به هیچ وجه علاقه مند نیست که در سال جاری، هیچ یک از خدمات و کالایی را که دولت عرضه می کند ، افزایش قیمت داشته باشد.

وی اضافه کرد: دولت به دنبال کاهش نرخ تورم است به همین علت این انتخاب درست مردم یعنی کسانی که می توانند بدون یارانه ها زندگی خود را بگذرانند، انصراف دهند، انصراف آنها فرصتی را برای دولت ایجاد می کند که بدون افزایش قیمت های با شیب تند بتواند خدمات بیشتری‌رابه‌جامعه‌ارائه‌کند.

 حال چه شده که دولت تمام حرف‌های خود را فراموش کرده و تورم در بحث نان را به دو و نیم برابر رسانده است.

وقتی قیمت نان افزایش یافت کسی پرسید کسانی که جز طبقات پایین جامعه هستند چگونه باید زندگی خود را بگذرانند؟

هیچگونه حسابرسی کردند که اگر هر فرد روزی دو نان استفاده کند در ماه فقط 60 هزار تومان هزینه نان وی می‌شود، در صورتی که یارانه‌ای که دولت به هر فرد می‌دهد فقط 45 هزار تومان است؟

دولت اصلا به این موضوع فکر کرده است فردی  که زندگی خود را با مشقت می‌چرخاند چگونه باید به خرج و مخارج مابقی زندگی خود برسد؟

با نیم نگاهی به جامعه متوجه خواهیم شد، تغییرات حتی اندک در قیمت نان بعنوان محصولی استراتژیک، اساسی و پرمصرف در سبد مصرفی ایرانیان حساسیت های ویژه ای در جامعه ایجاد خواهد کرد، شاید اظهار نظر چند روز پیش یک عضو کمیسیون بهداشت مجلس در خصوص تاثیر فراوان افزایش قیمت نان در زندگی اقشار آسیب پذیر جامعه دلیل روشنی بر این ادعا باشد.

شاید افزایش قیمت نان در شهرهای بزرگ کشور به لحاظ فعالیت بیشتر نانوایی ها به صورت آزادپز و نیز به تناسب درآمد در این شهرها برای مردم آنها احساس نشود ولی در شهرستان‌های کوچک و کم درآمد کوچک ترین افزایش در این کالای استراتژیک حساس و سیاسی موجب وارد شدن ضرر به قشر محروم خواهد شد.

چرا از نظر دولت یازدهم فقط زندگی در کشور مختص افراد غنی و طبقات بالا دست جامعه است یعنی افراد پایین دست حق زندگی خوب ندارند؟

هر چند که ما برای دفاع از حقوق  اقشار کم درآمد ملت محترم ایران منتظر توهین‌های بیشتری از طرف دولت یازدهم به منتقدان از بی سواد، متهجر، امل و به جهنم و تازه به دوران رسیده تا هر چیز دیگر هستیم.

مادر

مادری دارم از جنس نسیم.او   نمونه وفاداری و فداکاری است مثل تمام مادران خاک پاک  وطنم   ، مادرم  تک دختر تاجر بزرگ شهرش بود دختری نازدانه که یازده  سال تک دختر بود وپس از آن خدا به او یک خواهر و یک برادر. داد واو نازدانه ی پدرش بود  در سن ۱۵ سالگی با پدرم که از خانواده ای اصیل و خان زاده بود ازدواج کرد قصه ی زندگی آنها بیشتر به داستان شباهت دارد حاصل این ازدواج ۷ فرزند است و مادرم همچون یک شیرزن همواره حامی و پشتیبان پدرم و ما فرزندانش بوداو دنیای هنر بود آشپزی ،شیرینی پزی ،بافتنی ،گلدوزی ،شماره دوزی و ....... انواع هنر را در حد استادی یاد داشت  و کمابیش به ما دخترانش نیز یاد داد اما هیچ کدام به هنرمندی او نشدیم مادرم بی نظیر بود اما افسوس که چند سالی است آلزایمر به سراغ این فرشته ی زندگی ام آمده و با وجود غمی که این بیماری در دل ما کاشته است ما شاهد معجزه ی عشق  شده ایم مادرم با وجودی که نام ما را فراموش کرده اما همچون گذشته با مهر به ما می نگرد و دوستمان دارد واز چشمانش عشق می بارد و از همه عجیب تر این که تنها کسی که در یادش مانده پدرم است و آلزایمر حتی نتوانسته عشق این اسوه ی فداکاری را نسبت به پدرم  از یاد او ببرد چند بیتی در مدح مادرم سروده ام کاش می دانست که بعد از خدا او وپدرم را می پرستم :

مادرم عشقت خدایی بود فراموشش نکن.                                   وسعت قلب تو دریایی فراموشش نکن                                 معبدم بود آن نگاه پرزمهر و با صفا                                خنده هایت موسیقییایی فراموشش نکن                         روح من گشته عجین با نغمه ی لالایی ات.                 بازخوان آن نغمه ی شیرین لالایی فراموشش نکن

  تو گل سر سبد فامیل بودی از هنر                                    بافتنی های قشنگ تو  تماشایی فراموشش نکن

   طعم خوبی داشت سوهن و نان نخودت                         بی نظیر بودی در کار   پذیرایی   فراموشش نکن

باقلواهایت که می گفتی زبان دارند مادر جان.                   نرم و شیرین بود و رویایی فراموشش نکن

می نشستی  در کنار آن سماور  عصرها یادش به خیر.          چای سر قوریت هماره  سهم بابایی فراموشش نکن

  عشق تو نسبت به بابا از کجا نشات گرفت                       که همیشه در دلت ماند ه به والایی فراموشش نکن

کاش می شد این فراموشی فراموشت شود                          مادرم تو مایه امید ماهایی فراموشش نکن